Video van Zvi's tournee in Nederland, 2016

Video Zvi Eyal 91 jaar op 1 november!

OM STIL VAN TE WORDEN...

neef Albert Mok met zoon Abraham

In Israel lees je regelmatig dat familieleden na tientallen jaren weer in contact met elkaar zijn gekomen. Wie had ooit kunnen denken dat Zvi’s levensverhaal iets dergelijks teweeg zou brengen. Na tientallen jaren hoorde Zvi weer van familie van zijn moeders kant. We zijn er stil van!

Een paar weken nadat Zvi in Nederland had gesproken, stuurde een van de organisatoren een email naar mij door van ene mevrouw Shirley Mok uit Amsterdam. Hieronder volgt een samenvatting van de daaruit voortvloeiende correspondentie.

16 april 2016

“Mijn overleden echtgenoot, Albert Mok, was een volle neef van Zvi Eyal, Harry Klafter,” begon de email. “Zvi’s moeder, tante Esther en mijn schoonvader Abraham waren broer en zus. Jaren geleden, toen Zvi in Nederland was, zijn alle neven en nichten een dag bij elkaar geweest. Maar door zijn drukke baan en het feit dat hij in Israël woonde, verwaterde het contact. Ik had graag naar een van Zvi’s spreekbeurten gekomen – mijn zoon Abraham, die in Amerika woont, schreef mij daarover. Bram (Abe) woont al 30 jaar in Amerika met zijn vrouw en twee kinderen. Mijn kleindochter, Val, studeert anesthesiologie. We zijn er trots op dat een Mok de traditie van medicijnen voortzet. Graag ontvang ik Zvi’s biografie.”

6 mei

“Heel hartelijk dank voor Zvi’s levensverhaal. Mijn kleinzoons kunnen het lezen en zijn zeer geïnteresseerd in de afkomst en geschiedenis van hun grootvader.”

22 mei

“Door het lezen van het boek komen alle herinneren naar boven van de dingen die mijn man vertelde over zijn Amsterdamse jeugd. Na de oorlog leerde hij het diamantslijper vak en emigreerde later met zijn broer Maurits naar Australië waar wij elkaar in 1960 ontmoetten.”

Bram (Abe) en zijn moeder, Shirley Mok

Van Amsterdam liep het draadje naar Amerika – Bram (Abe) nam de correspondentie van zijn moeder over.

30 juni

“Ben blij te horen dat Zvi contact wil hebben,” schreef hij. “Ik zou graag met hem praten. Ik kan mij herinneren toen ik een jaar of 13/14 was dat Zvi met zijn jongens in Nederland op vakantie was. Mijn vader nam ons mee vissen op de Vinkeveense plassen. Het was toen niet bepaald visweer en we hebben ons behoorlijk zitten vervelen in dat kleine bootje!.... Onze familie is niet groot meer en is over de hele wereld verspreid. Mijn oom is, voor zover ik weet, de eerst Dr. In de familie en mijn dochter is net de tweede geworden!”

  

Na het ontvangen van die bijzondere emails heb ik uiteraard Zvi meteen opgebeld. Hij was blij verrast. Zodra ik het telefoonnummer van Bram had doorgegeven, belde hij dezelfde dag naar Amerika.

1 juli

Bram: “Ik heb vandaag een onverwacht telefoontje gehad van mijn oom en lekker met hem gesmoesd.” [Met hulp van Lisette, de Filipino hulp, is er zelfs een Facebook pagina aangemaakt!]

“Ik kan het nog steeds niet geloven! Ik heb mijn nicht in Nederland gebeld en vertelt dat ik onze vaders neef gevonden had. “Harry!” zei ze meteen. Zij kan het ook niet geloven.

Ik ga mijn Hebreeuws een beetje bijwerken, zodat als ik hem kom opzoeken, ik ook met de rest van de familie kan praten.”

   

Albert Mok voor de oorlog, ongeveer 9 jaar oud

Albert Mok tijdens de bevrijding van Amsterdam, 1945

Uiteraard is dit verhaal nog niet af! We zien uit naar het vervolg. 

Ook ben ik natuurlijk nieuwsgierig geworden meer te leren over de familieleden van de kant van Zvi's moeder: Esther Mok. 

4 mei herdenking in Nederland

Indrukwekkende toespraak van professor Zvy Eyal in Muntendam

Gepubliceerd op 04 mei 2016 op Menterwolde info.

bloemen bij de Stolpersteine in Muntendam

 De dodenherdenking in Muntendam begon vanavond met een stille tocht langs de stolpersteine (struikelstenen) in de Kerkstraat. Basisscholieren en muziekvereniging Elad werkten mee aan de herdenking in de hervormde kerk. Wethouder Lian Veenstra van Menterwolde deed de kranslegging. Hans Straat van het 4 Mei Comité vertelde een indrukwekkend verhaal. Het was niet zijn eigen verhaal. 

Straat las de door professor Zvy Eyal, vroeger Harry Klafter geheten, toespraak voor. Zvy Eyal woont sinds 1946 in Jeruzalem en begin april was hij 2 weken in Nederland om te spreken over het gevaar van antisemitisme. Hij was ook te gast bij de baptistengemeente in Muntendam.

"Ik ben in 1925 in Utrecht geboren, waar ik een heerlijke, onbezorgde jeugd heb gehad. 15 jaar oud was ik toen de oorlog in Nederland uitbrak. Op een dag lag er een briefje op mijn schoolbank in de HBS met daarop: 'Je bent een vuile rotjood!' Geschrokken keek ik klas rond. Had 1 van mijn vrienden dit geschreven? Toen, op dat moment, drong het tot me door dat ik, de Jood Harry Klafter, anders was. Een uitgestotene.

Mijn vader probeerde met mijn moeder, mijzelf en mijn 6 jaar oudere broer naar Noorwegen te vluchten. Een Nederlander lokte ons echter in een Gestapo val waardoor mijn vader in de gevangenis belandde.

Mijn broer dook onder in Amsterdam en mijn moeder en ik moesten in januari 1942 naar kamp Westerbork, waar we hard moesten werken. Een half jaar later begonnen de meer dan 97 transporten met duizenden Joden naar het mysterieuze oosten. Toen mijn vrienden op de transportlijst voor Auschwitz stonden wilde ik met hen mee. 'We gaan daar werken! We zijn jong en sterk', zei ik tegen mijn moeder. Zij stond niet toe dat ik vrijwillig meeging. Na de oorlog hoorde ik dat die groep vrienden nooit hoefden te werken. Eenmaal in Auschwitz aangekomen werden zij meteen vergast.

In 1944 nam ik in Westerbork afscheid van mijn moeder die naar Theresienstadt gedeporteerd werd, waar zij later door de Russen werd bevrijd. Nadat hij jarenlang onder valse beschuldigingen in verschillende gevangenissen was vastgehouden, brak voor mijn vader de dag aan dat ook hij op transport ging: via Westerbork naar Theresienstadt met als eindpunt Auschwitz.

Het graf van mijn vader kan ik niet bezoeken. Zijn as is niet te vinden. Net zomin de as en graven van meer dan 100 van mijn familieleden. Hoe kon dit gebeuren? Begreep niemand dat er een catastrofe naderde? Verborgen de moordenaars hun plannen? Integendeel, ze werden openlijk aangekondigd, maar de mensen wilden het niet zien. Toen Hitler 'Mein Kampf' schreef gebruikte hij de 'Protocollen van de wijzen van Sion' om zijn plannen om de Joden te liquideren te 'verklaren'.

In de jaren 30 van de vorige eeuw marcheerden de Nazi's door de straten van de Duitse steden onder het zingen van hun beruchte lijflied: 'wenn das Judenblutt vom Messer spritz wird uns gutt – als het Joodse bloed van ons mes vloeit, dan is het goed.' En nog wilden de mensen niet luisteren. Tien jaar later noemde een klasgenoot mij een 'vuile rotjood.'

Tijdens de Tweede Wereldoorlog riep de moefti van Jeruzalem, familie van PLO-terrorist Yasser Arafat, via Radio Berlijn, zijn volgelingen op om de Joden te vermoorden, uit liefde voor Allah. Hetzelfde deuntje, met andere woorden, hoorde ik begin 1948 toen de Britten Palestina nog bezetten. Terwijl de Arabieren ons, onder de ogen van de Britten, in Gush Etzion aanvielen, schreeuwden zij: 'Alla agraar! Ietbach el Jehoed! – god is groot; slacht de Joden af!'

Vandaag aan de dag wordt de antisemitische bijbel van de Nazi's, 'De Protocollen van de wijzen van Sion' in de Arabische wereld als opvoedingsmateriaal gebruikt. Men ontkent de Holocaust en Abu Mazen, Israëls 'vredespartner', verkondigt dat de Joden tijdens de oorlog met de Nazi's samenwerkten om de Europese Joden te vernietigen. Hoe groter de leugen, hoe sneller het geloofd wordt!    

We keren weer terug naar 1944, Westerbork. Nadat mijn broer Freddie tijdens een controle was opgepakt en naar Westerbork werd gestuurd probeerde hij mij ervan te overtuigen dat we moesten ontsnappen en er alles aan doen om niet op transport gesteld te worden.  

Zondagavond, 3 september 1944, kropen we onder het doorgeknipte prikkeldraad, renden de weg over, tussen de barakken van de SS, de stikdonkere heide op. Onmiddellijk werd er alarm geslagen. Ze begonnen op ons te schieten, de honden zaten achter ons aan, we vielen in kuilen en brandnetels en vennetjes, maar we bleven rennen. Voor ons leven. Letterlijk. Die nacht hebben we iedere seconde geluk gehad.

Uitgeput en smerig belden we om 5 uur 's morgens in Assen bij een huis aan. Een mevrouw met een baby op haar arm liet ons meteen binnen, stak de kachel aan en gaf ons eten en drinken. Toen pas vroeg ze wat er aan de hand was. Zij hielp ons naar Heerenveen te reizen, waar opnieuw een deur voor ons openging. Freddie's zeilvriend smokkelde ons die avond op de Lemmerboot die ons naar Amsterdam bracht. In de vroege ochtend van Dolle Dinsdag, 4 september, belden we in Amsterdam-Oost aan bij een contact van Freddie. Mijntje Asbeek-Brusse had al 2 Joodse onderduikers in haar kleine 3 kamer woning, maar toch deed zij haar deur meteen voor ons open. Geholpen door het verzet kwamen we de vreselijke hongerwinter door en mochten tot aan de bevrijding bij haar blijven.  

Deze 3 gewone Nederlanders, die ons leven redden, wilden van geen dank weten. Ik wist niet eens de naam van vrouw uit Assen, en ook niet waar zij woonde. Pas in 1990 kwam ik via het programma Spoorloos te weten dat zij Jannie Steinfort heette. Na lang aandringen stemde ze er 2 jaar later in toe de Yad Vasjem onderscheiding van 'Rechtvaardige onder de volken' te ontvangen. Mijntje Asbeek-Brusse was nog koppiger in haar weigering: pas 20 jaar later was zij bereid de Yad Vasjem onderscheiding te accepteren. 

Deze mensen zijn de ware helden over wie de hedendaagse jeugd zou moeten leren. Niet over Piet Heijn en niet over Michiel de Ruyter met zijn zilvervloot. Maar deze gewone, dappere Nederlanders. Zij vonden zichzelf helemaal geen held, maar gingen het gevaar niet uit de weg om mensen in nood te helpen.

In Muntendam hebben jullie je eigen helden: de familie Kroeze verborg meer dan 2,5 jaar een joods echtpaar. Verzetsstrijder Jan Gruben werd later zelfs waarnemend burgemeester van Muntendam. Dat zijn jullie PERSOONLIJKE helden die eigenlijk een standbeeld zouden moeten hebben. Of mensen zoals Johan Willem Brinkman, Jan Mulder en Roelfina Smilde, om er maar een paar te noemen. De meeste helden willen echter geen standbeeld en gedenktekens bevatten doorgaans alleen namen van mensen die vanwege hun verzetsdaden zijn omgekomen.

Maar een herdenking heeft alleen zin als wij ons verdiepen in wat eraan voorafging. Hoe was het mogelijk, dat er in een land als Nederland, waar geen antisemitisme was, zoveel Joden weggevoerd konden worden? Ook uit het kleine Muntendam werden 12 Joodse gezinnen uit hun woningen gehaald, gedeporteerd en in Auschwitz en Sobibor vermoord.

Zag de Nederlandse bevolking dan niet dat men zichzelf bedroog en bedrogen werd? Maar ook het slachtoffer hield zichzelf voor de gek door het gevaar te ontkennen, waardoor het nuchtere verstand ondermijnd werd.

Toen Nederland 'Judenrein' verklaard was zei Eichman: "Het was een genot om te zien hoe we hen zonder problemen konden deporteren, dankzij de hulp van de Nederlandse politie en de bureaucratie!"

In kamp Westerbork hoorde georganiseerd vertier bij het ophouden van de schijn. De ene dag waren er concerten en revues, de volgende dag transport. Als je ziek was moest je eerst genezen zijn verklaard voordat je op de transportlijst werd gezet. Mijn oma werd eerst aan een liesbreuk geopereerd in het ziekenhuis in Groningen voordat zij naar Auschwitz werd afgevoerd.

Dat was meer dan 70 jaar geleden. Echter, vandaag, 2016, wordt de Nederlandse vrijheid en identiteit opnieuw bedreigt. Alleen draagt het gevaar nu een ander jasje.

Velen vragen zich vertwijfeld af wat ze kunnen doen aan de dubbelspraak, de leugen en het zelfbedrog? Hoe kan je de waarheid van de leugen onderscheiden? Hoe kan ik, als enkeling, daadwerkelijk iets doen?

Tijdens het antisemitische proces in 1894 tegen Dreyfus in Frankrijk was Emile Zola de enige journalist die zijn nek uitstak en 'J’accuse!' (ik beschuldig) schreef waardoor velen wakker geschud werden.  Tegen mezelf en jullie zeg ik dat het je PLICHT is te begrijpen wat er aan de hand is. Onwetendheid is crimineel en wie zwijgt is medeplichtig aan een herhaling van het verleden, een bewijs dat je niets geleerd hebt van de geschiedenis.

Laten wij daar niet aan meedoen en LEREN van de geschiedenis, zodat we de kostbare vrijheid die we nog hebben, kunnen doorgeven aan de volgende generatie.

Voor het Joodse volk is herinneren heel erg belangrijk. 'Zechor! – herinner!' is een actief werkwoord. Een opdracht, die heel vaak in de Bijbel voorkomt.

Tot slot wil ik nog onderstrepen dat je vrijheid alleen kunt doorgeven als je het volgende beseft: vergeten is sterven, dus herinner en leef!"

Schollieren

De scholieren Jennifer Nieboer en Britt van den Broek van obs Europa, Loes Edzes, Mikal Ouwejan, Aileen Wijnsema en Jaedyn Middel van cbs De Parel en Emma Leeuwis en Sem Westerbrink van obs Burgemeester Verkruisen lazen een verhaal en/of gedicht voor. 

bron: 

http://www.menterwolde.info/nieuws/muntendam/indrukwekkende-toespraak-van-professor-zvy-eyal-in-muntendam/

en zo begon het...

Toen Chris en Anke Bijma bij Zvi op bezoek kwamen en vroegen hoe hij het tournee in 2015 had ervaren, en of hij nog wel een keertje zou willen, zei Zvi tot onze grote verbazing meteen 'ja'! 

Op 1 november 2015 stuurden we de volgende  email uit naar een groep Nederlandse vrienden.

Beste vrienden - een vooraankondiging!

DV van 5 tot 19 april 2016 komt Zvi Eyal samen met Petra weer naar Nederland voor spreekbeurten en interviews. Zvi beschouwt dit als zijn ‘missie’ en wij vinden het een voorrecht om dit voor hem te mogen organiseren.

We willen proberen om een groot aantal mensen te bereiken, en daar hebben we jullie hulp bij nodig! We zijn op zoek naar een kerngroep die iets wil organiseren.

We denken hierbij aan:

Groepen (groot/klein - mag ook een huiskamer zijn)

Locaties voor spreekbeurten -

Scholen - MBO of HBO

Tv en Radio interviews

Regionale kranten interviews

Petra neemt diverse boeken mee voor de boekentafel.

                                                                                                                                                                                                                                Onderwerp spreekbeurten en interviews:

Weet Nederland wie haar ware helden zijn?

Hebben Nederlanders nog een eigen identiteit?

Onderkent Nederland het dreigende gevaar van de Islam?

Als jullie bereid zijn om mee te werken aan het organiseren van een spreekbeurt voor Zvi, graag schrijven naar Frans Damstra of Petra van der Zande. 

Deze keer proberen we spreekbeurten te plannen in de volgende regio’s:

Vanuit ons logeeradres in Mijdrecht:

Noord-Holland

Zuid-Holland

Utrecht

Gelderland

Vanuit ons logeeradres in Friesland:

Friesland

Drenthe

Overijssel

Uiteraard proberen we zoveel mogelijk spreekbeurten in dezelfde regio’s te organiseren.

Tot schrijvens en hartelijke groet Frans en Aukje & Petra

*********

Binnen een paar dagen begonnen de eerste reacties al binnen te komen en hadden we al een groot deel van het tournee volgeplanned. We waren er stil van! 

Er moest heel wat gecorrespondeerd worden en geregeld voor het tournee, en doordat we wisten hoe intensief het zou worden, en vermoeiend, zag ik (Petra) er ook best tegenop.

Het was een hele geruststelling te weten dat we het met elkaar zouden dragen - Frans & Aukje en ik, en dat plaatselijke organisatoren de dag zelf voor hun rekening zouden nemen.

Dus gingen we vol vertrouwen op reis. 

Een 'schreeuw' in Nederland

Dit waren de publieke bijeenkomsten.
Daarnaast hadden we ook nog huiskamer
ontmoetingen. 

Dit is dan de eerste aanzet van het verslag over Zvi Eyal's tournee door Nederland, van 5-19 april j.l. (2016).
In 11 dagen hield Zvi 18 toespraken, reden we zo'n 2500 kilometer, maakte ik zo'n 1850 foto's, maakten we twee sjabbatsmaaltijden mee en mochten we zo'n 16 keer bij mensen aan tafel aanschuiven. En ondanks de lange, intensieve dagen en korte nachten is er geen onvertogen woord gevallen! We voelden ons gedragen door de gebeden die door velen voor en tijdens het tournee werden opgezonden.

Zvi ziet het als zijn missie, zijn plicht tegenover de meer dan 100 familieleden die door de schoorsteen van Auschwitz zijn verdwenen, om te blijven 'schreeuwen'en de Nederlanders op te roepen niet doof, blind en stom te zijn ten opzichte van het gevaar dat hen en Europa boven het hoofd hangt. Net zoals toen, in 1933, voor de Tweede Wereldoorlog. Alleen nu nog hondermaal erger en op grotere schaal.

Van deze twee foto's hadden we een A3 vergroting gemaakt die Zvi tijdens de spreekbeurt gebruikte.

Links, 'de Schreeuw' van Edvard Munch; rechts de drie aapjes van Horen, zien en zwijgen.




Zvi wond er geen doekjes om. Als chirurg weet hij dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. Hij 'schreeuwde', in de hoop de mensen te schokeren, wakker te maken, op te staan voor hun identiteit als Nederlanders, en wegen te zoeken hun zij, op hun eigen persoonlijke manier, de BDS* kunnen tegengaan.

Het lijkt misschien een hopeloze zaak, maar met elkaar kunnen we onze stem te laten horen, een ander geluid  doen klinken. NAAST Israel en het Joodse volk te staan en hen op die manier een hart onder de riem te steken. Dat is zeker gebeurt bij Zvi, tijdens al die bijeenkomsten.

En wij, als gelovigen uit de heidenen, weten dat, wat er ook in de toekomst gaat gebeuren, de God van Israel het laatste woord zal hebben!

*Boycot, Desinvestering en Sancties.