Een 'schreeuw' in Nederland

Dit waren de publieke bijeenkomsten.
Daarnaast hadden we ook nog huiskamer
ontmoetingen. 

Dit is dan de eerste aanzet van het verslag over Zvi Eyal's tournee door Nederland, van 5-19 april j.l. (2016).
In 11 dagen hield Zvi 18 toespraken, reden we zo'n 2500 kilometer, maakte ik zo'n 1850 foto's, maakten we twee sjabbatsmaaltijden mee en mochten we zo'n 16 keer bij mensen aan tafel aanschuiven. En ondanks de lange, intensieve dagen en korte nachten is er geen onvertogen woord gevallen! We voelden ons gedragen door de gebeden die door velen voor en tijdens het tournee werden opgezonden.

Zvi ziet het als zijn missie, zijn plicht tegenover de meer dan 100 familieleden die door de schoorsteen van Auschwitz zijn verdwenen, om te blijven 'schreeuwen'en de Nederlanders op te roepen niet doof, blind en stom te zijn ten opzichte van het gevaar dat hen en Europa boven het hoofd hangt. Net zoals toen, in 1933, voor de Tweede Wereldoorlog. Alleen nu nog hondermaal erger en op grotere schaal.

Van deze twee foto's hadden we een A3 vergroting gemaakt die Zvi tijdens de spreekbeurt gebruikte.

Links, 'de Schreeuw' van Edvard Munch; rechts de drie aapjes van Horen, zien en zwijgen.




Zvi wond er geen doekjes om. Als chirurg weet hij dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. Hij 'schreeuwde', in de hoop de mensen te schokeren, wakker te maken, op te staan voor hun identiteit als Nederlanders, en wegen te zoeken hun zij, op hun eigen persoonlijke manier, de BDS* kunnen tegengaan.

Het lijkt misschien een hopeloze zaak, maar met elkaar kunnen we onze stem te laten horen, een ander geluid  doen klinken. NAAST Israel en het Joodse volk te staan en hen op die manier een hart onder de riem te steken. Dat is zeker gebeurt bij Zvi, tijdens al die bijeenkomsten.

En wij, als gelovigen uit de heidenen, weten dat, wat er ook in de toekomst gaat gebeuren, de God van Israel het laatste woord zal hebben!

*Boycot, Desinvestering en Sancties.